Bron foto: uitgeverij Liverse
Vandaag, 9 december 2025, wordt André van der Veeke, de in Rotterdam geboren en getogen dichter-verhalenschrijver, begraven in Terneuzen, de woonplek waar hij vele jaren van zijn leven heeft doorgebracht. Hij overleed op tragische wijze op 1 december in het ziekenhuis in Gent.
Zijn poëzie is doortrokken van het weidse Zeeuws-Vlaamse landschap, waar de Noordzee en de Schelde een overheersende rol spelen, maar daarnaast bleef hij Rotterdammer in hart en nieren. Hij overleefde diverse keren ernstig hartfalen en een hartstilstand.
André richtte het literaire tijdschrift Ballustrada op, dat in 2026 het veertigjarig bestaan viert, en was al die jaren daarvan een der drijvende krachten. Zijn poëzie is helder en weerbarstig, die zo vlot leest dat je makkelijk over zijn woorden heenleest, zoals in een gedicht waarin mannen wier wereld door ouderdom versmalde:
Bij de rivier
Oude mannen bij de rivier,
mannen doorzichtig als water
Delen hun dagen met elkaar
op de banken van de boulevard
Alleen beweging in de verte telt
in het verleden of op het water
Uit Reizigers voor alle richtingen, Uitgeverij ADZ, Vlissingen 2004
En in het volgende gedicht, waarin het onopvallende woordje ‘dood’ van Eindewege een bovenaards paradijs maakt:
Eindewege
Naar Eindewege moet je gaan
Het is zo mooi gelegen
Naar Eindewege moet je gaan
Door wind, door dood, door regen
Uit Reizigers voor alle richtingen, Uitgeverij ADZ, Vlissingen 2004
In een gedicht dat leest als terugblik op zijn jeugd erkent hij de grote rol die de zee in zijn leven gespeeld heeft:
Maria – Sterre der zee
Maria, Sterre der zee,
baden we
Het was de eerste poëzie
die ik begreep
Boven de binnenzee
van mijn verbeelding
waakte eenzaam de poolster
Maria was koppelaarster
tussen die twee
- hemelmeermin –
en de hemel kon
niet anders zijn
dan zee
en nog eens zee
Uit Poldergeest, Uitgeverij Liverse, Dordrecht 2014
Op de Scheldeboulevard in zijn stad is een schitterende dichtregel van hem vereeuwigd: Waar het licht bijna te zout is voor het oog.
Een in 2017 bij Liverse verschenen eigen selectie van de dichter droeg als titel ‘Dwangarbeider van de poëzie’. Die productieve dwang is hem met zijn droeve dood ontnomen.
Job Degenaar