In alle essays die dit nummer rijk is, klinkt muziek door. Veelal die van Lou Reed van zijn album Magic and Loss, waarop hij twee overleden vrienden herdenkt. ‘Muziek als geestelijke massage’, zo formuleert Heleen Rippen het in haar essay in briefvorm ‘Lieve Esther’. ‘Popmuziek is een belangrijke leverancier van hedendaagse mantra’s, leuzen die het persoonlijk leven ruggengraat geven,’ schrijft Jan-Hendrik Bakker in ‘Over de bestrating van het paradijs’. In zijn betoog ‘Chris. Een oefening in melancholie’ gaat Laurens ten Kate uit van het verband dat Lou Reed in zijn album-
titel legt: vuur is vernietiging en hartstocht. Verlies kun en wil je niet verwerken. Je hoopt dat in het brandend houden van het verlies de verlorene voortleeft en dicht bij je blijft.
Lieven de Cauter (‘Een beeld van het geluk’) beziet de relatie van de twee begrippen vanuit de notie van geluk: alle geluk gaat gepaard met een intens bestaansbesef, bijgekleurd met een besef van vergankelijkheid. Volgens Anton Simons (‘In de ban van Lou Reed en Sartre’) beoogt Reed een absorptie van het ik en de objecten in een magische wereld waarin het handelen faalt, maar die als ‘intellectum possibile’ mogelijkheden biedt om verlies en fouten een plaats te geven. ‘Wat gebeurt er, wanneer je de balans van verlies en magie omarmt?’ vraagt Rene Gabriëls i‘Magie en melancholie’. Bij de dood verdwijnen de geliefden van het toneel, voorziet hij. Het verlies van dierbaren slaat een wond die nooit mag helen. Melancholie is dan wel behulpzaam.
KORTE VERHALEN
Ofran Badakhshani
Rob H. Bekker
Cor Gout
Else de Jonge
Ishana Sayag
Marijn Sikken
Yoko Theeuws
Rob Verschuren
GEDICHTEN
Mark Baltser
Gerard Berends
Job Degenaar
Dorien Dijkhuis
Giuseppe Minervini
Dewi de Nijs Bik
Gerrit Vennema