Portugese notities (4)
Die berg daar, messcherp gebeeldhouwd
naar wie je achteloos opkijkt
is een voorbeeldige vader, ook als
nacht of mist zijn aanzien aantast
Hij dramt niet als hij meent dat dingen
anders moeten en wil je niet behagen
hij zou je zelfs verraden
als dat jou beter paste
Zie hoe zijn duistere nachthemd
straks rooskleurig naar de goden wijst
Hij brengt vanzelf
je tot bedaren
Uit Extaze 30 (nr. 2, 2019)
Zestien
Op een ongekleurde morgen
spoelden golven lente aan
omhelsden bomen, lieten knoppen
barsten die beloften predikten
schoorvoetend volgden de tuinen
Geknield naar zijn vlees snoeide
iemand zijn geest, op een balkon
kropen twee kauwen naar elkaar
bewegingen volgend van de dag
en de daken in hemelwater
Over de huizen joegen witte wolken
het duin lag voor de opvlucht klaar
van meeuwen en de zee beloofde
gouden tijden toen plots een angst
in alles doortrok, een weten werd
dat zelfs de liefde, de grote, onbaatzuchtige
haar glans verloor als leegte ons kwam halen
Zestien waren we, de strijd
om te zijn was begonnen
We kleedden ons uit
Uit Ballustrada 33/4-5, 2019
Nachtdrift
Een oude wind belaagt het huis
de sterren staan strak gespannen
we luisteren, vinden ons in elkaar terug
Wat bijna ons teveel werd, aan liefde
aan verdriet, ebde in het late uitzicht weg:
het zwart omrande bos, de schemerhei
het zandpad dat van verre oplicht
de pagina’s van het boek
waarover onze ogen graasden
Later, in de dove nacht, de zachtdoffe
klap van dichtslaand ijzer: een mol die in
zijn levensdrift aan zijn laatste gang begon
En weer volstrekte stilte
de wind in de bomen
de maalstroom van de slaap
Uit Poëziekrant januari-februari 2020
Muze, de fameuze
Uit een tunnel kwam een vrouw
ze sprak een taal die ik niet
verstond, maar wel begreep
en waar ze liep, kleurden de bomen
bloeide alles naar haar toe
zongen op hoge takken vogels
tot ze voorbij was, het park vergrijsde
de tunnel in een mist verdween en
de dingen weer besloten lagen in hun naam
Ze komt als je er niet om vraagt
om winters te wreken met haar zoete geuren
het licht te breken in duizend kleuren
Uit Liter 97 (maart 2020)
Nogmaals over geluk
There is no such thing as real happiness in life. The justest definition that was ever given of it was ‘a tranquil acquiescence under an agreeable delusion’. I forget where.
Laurence Stern
Op een lome junizondag, toen lindebloesem
de straten bewierookte en de buurman
aan de zwier ging met een Drentse
sprak ik de maandag uit - en het werd maandag
Verplaatsingen kwamen vroeg op gang en ik bluste
de broeihitte van mijn bedleven af met gestaar
naar de sterren, die op hun beurt zich lieten
verruilen voor een behapbaar bestaan
Leven, zo dacht ik, moet praktisch zijn
toen het al dinsdag was geworden, ik
het wereldleed stouwde in een handzaam
appje en de kosmos kooide in een koepelglas
Alle dagen dweepte ik met zingeving
superieure waarde die ik veelvormig kneedde
en dan opnieuw in het licht van het Al bezag
maar steeds als ik van alles de zin dacht
te vangen, trok een waas op voor mijn ogen
Pas toen ik daarin berustte, overviel me soms
een tinteling, zoals een vrouw
je kan betoveren in wie je
het kind dat je was, herkent
Uit Het Liegend Konijn 2020/1