Oorlog in twee gedichten

In februari 1946 stelde Pieter Kuyk op school een vliesdun, met toewijding gemaakt bundeltje samen van veertien van zijn eigen verzen, Op dood spoor door P.A. Kuyk, voorzien van een sierlijk lettertype. 

Pieter debuteerde laat: in 1982 in de marge bij Wim Simons' uitgeverij De Beuk, stichting voor literaire publicaties (In de kraag van kwaad weer) en in 1995 bij uitgeverij Van Oorschot (Zal ik je wijzen waar ik woon). De laatstgenoemde bundel werd genomineerd voor de C. Buddingh'-prijs, de poëzieprijs voor het beste debuut. Kuyks nuchtere, ironische geest indachtig (we waren vanaf 1977 tot aan zijn dood toe hecht bevriend) lijkt het me niet onmogelijk, ook gezien zijn jonge leeftijd destijds, dat hij met de titel van dit boekje wilde aangeven dat hij als dichter 'op dood spoor' zat wanneer hij op deze wijze doorging. Er staat een gedicht in waarin duidelijk de kwaliteiten van de latere dichter preludeerden en dat pijnlijk van toepassing is op de bedreigende actuele situatie in de wereld, ontstaan door de weerzinwekkende Russische inval in de Oekraïne. Zie hieronder.