Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig was ik onderdeel van een Amsterdamse folkgroep. Ballads, jig, reels en blue grass waren de muzikale ingrediënten. Helma Vulink (zang, lepels, tamboerijn), Leo de Koning (zang, mandoline en viool), Peter van Riemsdijk (basgitaar) en Jos Rijnders (banjo/slaggitaar) en ik als zanger-gitarist. Onze helden waren o.m. Fairport Convention, Steeleye Span en Pentangle. De vijfkoppige band, genoemd naar een middeleeuws snareninstrument, heeft ook ongeveer vijf jaar gebloeid. We hadden veel lol, traden op in Amsterdamse folkclubs zoals Folk Fairport, H 88, 't Geveltje, de Schutterzolder en De Draailier (Diemen), inmiddels vervlogen namen, maar ook verder het land in: 't Spant (Bussum), Dordrecht (Kunstmin), Voorschoten (De Lindehoeve, 'Live-kaffee') en de Achterhoek. Over dat optreden, ik meen in een jeugdsociëteit, herinner ik me vooral dat het ons de hele dag kostte (plus de oefensessies vooraf). Bij aankomst stond er alleen de fiets van de eigenaar en de organisator. Gelukkig liep het zaaltje wel een beetje vol, maar dat was, denk ik, vooral vanwege de gezelligheid en de drank.
'Hun specialiteit is het meerstemmig gezongen lied. Vijfmansformatie met zeer veelzijdig repertoire', zo kondigde het tijdschriftje Mokumfolk ons optreden in De Schutter aan in het maandnummer van februari 1983.
We laveerden tussen folkmuziek en blue grass, nu ook wel countryfolk genoemd. De leading vocal van Helma was helder en sprankelend. Een recensie van een optreden op 11 april 1981 door een zekere 'Max' opent aldus: Vrijdag 11 april speelde de groep Pentachord in de Draailier. Het optreden zou om half negen beginnen, maar begon een uur later omdat een boze buurman de ruiten van de auto die de instrumenten moest vervoeren kapotgeslagen had. Hij had blijkbaar z'n buik vol van hun muziek. Ik echter niet. Daarna volgt een lovende recensie. 'Het klonk prachtig, waarbij zowel vocaal als instrumentaal alles perfect uitgevoerd werd. Het laatste lied was een oogstlied dat 5-stemmig werd gebracht zonder begeleiding. Heel goed' (...) en noemde ons 'een groep met toekomst'. Zijn lofzang eindigde met:'Ze verdienen veel meer toehoorders dan het handjevol mensen dat er nu was. Dus gaan (het blad was écht Amsterdams! - JD) eens kijken als ze weer gaan optreden. (Anno 2022 is er voor wat nu 'singer-songwriters' heet, weer veel aandacht en ik vermoed dat deze tijd opnieuw rijp is voor dit soort kleinschalige, akoestische muziekbijeenkomsten).
Enigszins een probleem vormde het feit dat in die tijd folk music als 'links' en country music als 'rechts' ervaren werd, met een verschillend publiek. De muzikale voorkeuren binnen onze groep groeiden naarmate de tijd vorderde ook steeds meer uiteen. Er ontstond min of meer een patstelling, hoewel deze bijzondere combinatie juist door de fans bewonderd werd. Doordat ook het studentenleven van de meesten van ons een einde naderde, was opheffing onherroepelijk.
Op 26 maart 1983 was de groep definitief uit elkaar gevallen, getuige de advertentie in Vrij Nederland onder de advertentierubriek 'Geluidsmarkt': Te koop: zanginstallatie 100 W, 6 microfoons, 4 standaards en een akoustische basgitaar (Eko). Tel. na 18.00 uur: 020-8612.. of 1891.. .
Op de foto, te vinden in 'Winterfolk-special', nov./dec. 1980, van stichting SAM, Dordrecht:
boven, van links naar rechts: Peter van Riemsdijk, Leo de Koning en Helma Vulink.
onder, van links naar rechts: Jos Rijnders en Job Degenaar