Job Degenaar. Twee gedichten
Twee gedichten
Hoog uitzicht op dit leven
Er lag gestapeld hout dat gloeide
de zon verwaasde achter de bergen
we dronken nostalgisch op het geluk
en bleven zitten, licht beroesd
de avond werd vanzelf nacht
Boven ons installeerde zich
een ontregelend decor van sterren
tokkelend op ons netvlies, soms
doorkruist door stille satellieten
de lichtpijlen van hemelsteen
en het nabij geknipper van
zacht snorrende vliegtuigen
Toen was ‘t voor ons, stervelingen
weer mooi genoeg geweest
en omsingelde grondmist ons
een ging op Facebook
een ander rolde een sigaret
en blies vraagtekens de ruimte in
In de verte, vanuit het duister
loeiden herten
hun oude blues
*
Vluchteling
Vrij de lucht waarin wie vliegt
een niet verscheurde wereld ziet
van wolken, wisselend van vorm
en kleur, en aanzuigend hemelblauw
en onder zich een landschap
dat gaandeweg verandert
en wat daarin beweegt
verandert van nature mee
Maar down to earth is vrijheid toeval
en wie op drift is voor een oorlog
is als een kever die een zandhoop
over wil, maar terug- en op z’n rug valt
En soms schuift een opperwezen
dat zijn gespartel gadeslaat
hem nog een zandstorm toe
wanneer hij bijna boven is
(uit: Hertenblues)
© Job Degenaar / 2018
Treffend, om niet te zeggen hartverscheurend, deze contrast tussen het idillisch-nonchalante eerste vers, en het uitzichtloze scharrelen op het zandhoop van het tweede gedicht, Job. Hertenblues, inderdaad. Hier leiden wij er allemaal aan, net nog niet op het vlucht…
Besonder goeie gedig.
Voor de website: zie http://versindaba.co.za/2018/03/17/job-degenaar-twee-gedichten-2/