Op 19 oktober 2019 vond een reünie plaats van het Chr. Jongensinternaat Zeist en Meisjesinternaat Pavia Zeist. Van 1967 t/m 1969 was ook ik 'internist', d.w.z. een van hen. De spoeling wordt in de loop der jaren steeds dunner. N.a.v. deze bijeenkomst schreef ik onderstaand gedicht. Op 27 september jl. vond opnieuw een reünie plaats. De foto, ontvangen van het organisatiecomité, is van de recente reünie. Syds Wiersma vertaalde het gedicht in het Fries.
WEERZIEN */ Job Degenaar
Herfst, het regent, ze eten uit dezelfde schalen
dezelfde bleke boterhammen met kaas en pindakaas
als weleer en staren uit de statige vensters: oude
bereisde, veel bereikte mannen, uitgedunde
vriendenclub, steun zoekend bij een stoel
een dronk, een kwinkslag en een lach
mijmerend over hoe in pauzes van het lyceum
ze triomfeerden op de Internistenheuvel, zandbult
aan het schoolplein, waarop ze tronend boven externen
naar beneden tuurden, naar de meisjes – dezelfde jongens
die op zondagmiddag in de rij voor het belhok, kwartjes
in de hand, de stemmen zochten van hun afkomst
Ze groeiden uiteen, bouwden op, bevochten
hun plekken op aarde, brachten voort en traden terug -
Kijk, duiden ze, dit waren we en zijn we nu, in ons
glinstert nog altijd wat ons verbond: dat internaat
die vrienden, dat reikhalzen naar iets groots, zoals daar
op die heuvel toen, in het smal geworden decor van nu
* Christelijk Jongensinternaat Zeist, jaren zestig
Uit: Zomerschaduw, Uitgeverij P, Leuven 2025
WERSJEN * / Job Degenaar
Hjerst, it reint, se ite út deselde skalen
deselde bleke stikken bôle mei tsiis en nútsjesmoar
as eartiids en stoarje út de steatlike finsters: âlde
bereizge, soad berikte manlju, úttinne
freoneklup, hâld sykjend by in stoel
in dronk, in kwinkslach en in laits
drôgjend oer hoe’t yn skoften fan it lyseum
sy triomfearren op de Ynternistehichte, sânbulte
by it skoalleplein, dêr’t sy troanjend boppe eksternen
nei ûnderen eagen, nei de fammen – deselde jonges
dy’t op sneintemiddei yn de rige foar it belhok, kwartsjes
yn ’e hân, de stimmen sochten fan harren komôf
Se groeiden útinoar, bouden op, befochten
har plakken op ierde, brochten fuort en stapten tebek –
Sjoch, ferklearren se, dit wiene wy en binne wy no, yn ús
glinsteret noch altyd wat ús ferbûn: dat ynternaat
dy maten, dat langhalzjen nei wat gruts, lykas dêr
op dy hichte doe, yn it smel wurden dekôr fan no
* Kristlik Jongesynternaat (Seist, jierren sechtich)
Oersetting: Syds Wiersma